|
Wie kan zich beter en waarheidsgetrouw inleven dan zij die -net als wij- elke dag opnieuw met de gevolgen van reumatoïde artritis moeten omgaan? Iedereen heeft zijn verhaal. Heb jij iets te vertellen en wil je het met ons delen?  Stuur het naar ra@raliga.be . Wij publiceren jouw ervaring graag, ook anoniem/zonder foto als je dat wenst. |
Schrijvers in de kijker: |
Ik ben 26 jaar en kreeg ongeveer een jaar geleden de diagnose reumatoïde artritis.
Mijn verhaal begon net na mijn 24ste verjaardag.
Op 9 december 2013 was het eindelijk zo ver: mijn verhuis kon doorgaan. Ik kon mijn ‘spookwoning’ eindelijk, na 1,5 jaar helemaal alleen zitten, verlaten.
Waarom spookwoning: waar ik woonde in de bossen en langs het kanaal stonden 4 grote appartementsgebouwen voor ± 85 gezinnen. Iedereen had zijn huuropzeg gekregen en moest zijn appartement verlaten hebben tegen eind 2012. Aangezien mijn toekomstige woonst niet klaar was op de vastgestelde datum (januari 2013) zat ik daar nog in mijn eentje. In de winter kwamen de verpleegsters ‘met de bibber’ naar me toe.
Meestal zie je van buiten niet dat iemand reuma heeft. Bij Atty van Kerkhoven (49) zie je het wel, aan haar handen, maar vooral aan haar ronde gezicht, een gevolg van de medicijnen. De patiëntenvereniging geeft haar steun. “In mijn dagelijks leven wil ik niet steeds met reuma bezig zijn, maar het stempelt mij wel. Bij de patiëntenvereniging heeft reuma een plek, zonder dat je beheerst of je het gevoel hebt dat je erover klaagt.”
Vital Borkelmans is zaterdag vijftig geworden en dat heeft hij gevierd. De voorbije jaren moest de assistent van Marc Wilmots feesten van angst en pijn doorstaan, maar nu lacht het leven hem weer toe. En hij lacht nog eens zo hard terug.
Ik ben Hilde, 54 jaar, woon in Izegem, 32 jaar gehuwd, moeder van drie kinderen respectievelijk 30, 27 en 24 jaar, de twee oudste zijn gehuwd en er is een kleinzoon van dertien maanden. Onze jongste is verpleegkundige, dit was mijn droomjob gedurende 20 jaar, elf jaar in het ziekenhuis van Izegem en daarna nog negen jaar halftijds op een zwaar dementerende afdeling te Kortrijk in een verzorgingstehuis.
Onderstaand verhaal vertoont talrijke raakpunten met 'Leven met RA' dat dit op onze website zeker een plaatsje verdient. Dankjewel Jahel
JAHEL (28) en Sam (31) ontmoetten elkaar op een reumacongres
Het cliché wil dat we gezond zijn pas appreciëren als we ziek worden. Toch weet de Nederlandse Marlies Allewijn eigenlijk niet of ze per se zonder reuma wil leven. Over wat het betekent om als kind een bejaardenziekte te krijgen, schreef ze een jeugdroman.
Jade (8) getuigt over haar leven met jeugdreuma tegen Koen Wauters in Dag Allemaal/Expres van 2 oktober 2012.
Lees de Bijlage
Geplaatst: 7/10/2012
Ik was 22 jaar toen, op een nacht en geheel onverwacht, mijn reuma begonnen is. Ik had twee kleine kindjes van zes weken en 18 maanden oud. De dokter dacht dat mijn problemen kwamen door zwakte van de snel opeenvolgende zwangerschappen. Na een jaar van heel veel pijn en onzekerheid stuurde de huisdokter mij door naar een reumatoloog. Bij het bloedonderzoek daar werd de diagnose reumatoïde artritis gesteld.
