Extract uit interview met Vital Borkelmans

Vital Borkelmans is zaterdag vijftig geworden en dat heeft hij gevierd. De voorbije jaren moest de assistent van Marc Wilmots feesten van angst en pijn doorstaan, maar nu lacht het leven hem weer toe. En hij lacht nog eens zo hard terug.

Je bent afgevallen sinds je assistentbondscoach bent.
«Acht kilo. Ik was er vijtien bijgekomen door alle cortisone die ik moest slikken. Ik heb diep gezeten, jong.»
Je hebt reumatoïde artritis.
Borkelmans (knikt) «Maar nu gaat het al veel beter. Een jaar geleden lag ik nog languit in het gras van de berm naast de autostrade: ik was aan het rijden maar ik moest stoppen omdat ik niet meer kon van de pijn. De politie is er zelfs bij gekomen. Eerst dachten ze dat het iets ergs was, vervolgens dat ik gedronken had. Kan je dat geloven? Ik, die natuurmens die altijd meer kon dan een ander, ik lag daar en kon me niet meer bewegen. Als voetballer had ik nooit iets moeten pakken, maar als ik nu mijn pillen niet slikte, kon ik niet eens meer stappen.»
Je was jezelf niet meer.
Borkelmans (schiet vol) «Vital was wég, hè? Rats versleten, zo voelde ik me. Overal had ik pijn. Ik kon dat maar niet accepteren. Was dat nu mijn leven? `Wat voor zin heeft het allemaal nog?' heb ik me in die tijd afgevraagd. Niet dat ik mezelf van kant wilde maken, maar ik had geen toekomst meer, vond ik. Gelukkig hebben mijn vrouw en mijn kinderen me toen rechtgehouden, want ik had ook net een zware financiële teleurstelling achter de rug. Maar daarover moet je me niks vragen. Ik wil het hier eigenlijk helemaal niet over hebben, ik wil een positief verhaal brengen.»
Dat ben je toch aan het doen? Je bent aan het vertellen hoe je uit een diepe put bent gekropen.
Borkelmans «Dat is waar. Ik ben peter van een vereniging voor patiënten met reumatoïde artritis, en mij heeft het ook enorm geholpen om te zien hoe anderen, die er veel erger aan toe waren dan ik, met de aandoening omgingen. Via die vereniging heb ik ook professor De Keyser van de Universiteit Gent leren kennen en hij heeft me een andullatiematras aanbevolen, een matras met infrarood licht en een trilfunctie. Wel, die matras heeft mijn leven veranderd. Elke dag lig ik daar twintig minuten op, en ik voel me stukken beter. In plaats van 30 milligram cortisone per dag slik ik nog 1 milligram.»
Hoe doe je dat bij de Rode Duivels, zonder matras?
Borkelmans «Zonder? We hebben er twee.»
Eén voor jou en één voor...?
Borkelmans «Niks voor mij, voor de spelers. Bij Real Madrid hebben ze negentien van die matrassen. In de Formule 1 worden ze ook volop gebruikt. En in de paardensport zijn het dekens, die ze over de beesten leggen. Het stimuleert je lichaam. Niet alleen zieke mensen hebben er iets aan.»
Eén van je eerste trainingen met de Rode Duivels speelde je een partijtje mee. 't Ging moeizaam, er werd een beetje om gelachen, maar jij voelde je wellicht fantastisch.
Borkelmans «Herboren voelde ik me. De coach lachte ook: `Zal ik voor morgen al een rolstoel klaarzeten, broemerke?' Maar wie kwam er 's anderendaags mankend van de trap? Hij! Pijn aan zijn enkel, niet te doen. Ook versleten, hè. Gelachen dat we toen hebben! Lachen, plezier maken, genieten van alles wat je wél kan en niet te veel focussen op wat je níét kan: zo moet je ertegenaan. Zo ben ik weer de oude geworden. Dank zij die matras, mijn gezin en mijn nieuwe job. Het broemerke is back!»

Bron: Humo, 4 juni 2013

Geplaatst: 2013-06-08