"Wij zijn ook gewone mensen"
WAREGEM - De Waregemse Ann Vanheusden, voorzitster van vzw Hart voor Jongeren, zet zich belangeloos in voor jongvolwassenen met een handicap. Al meer dan tien jaar ijvert ze voor een betere toegankelijkheid van het station in Waregem, ze maakt deel uit van het nationale rolstoelhockeyteam en geeft lezingen over jongeren met een beperking. 'We willen mensen laten beseffen dat wij niet anders zijn dan hen.'
'Er bestonden initiatieven voor kinderen met een handicap en ook voor senioren met een handicap, maar jongvolwassenen met een beperking vielen uit de boot', vertelt voorzitster Ann Vanheusden (32) die in 2004 mee aan de wieg stond van vzw Hart voor Jongeren. 'De bedoeling van onze vzw is om ontspanning te bieden aan jongvolwassenen uit Vlaanderen met chronische aandoeningen zoals diabetes, reuma of een aangeboren hartkwaal. Zo gaan we één keer per jaar op weekend en jaarlijks maken we ook een buitenlandse reis om de batterijen opnieuw op te laden. Zo trekken we vlak voor de winter naar de zon, en dit jaar wordt dat Turkije. Het is voor ons vooral belangrijk dat iedereen binnen de vzw op dezelfde golflengte zit', zegt Ann die in de Guido Gezellestraat woont.
In de loop van het jaar organiseren de leden dagactiviteiten zoals een spaghetti-etentje waaraan een partijtje bowling gekoppeld wordt. 'Onze vereniging heeft haar zetel in Waregem, maar telt wel leden over heel Vlaanderen en dan voornamelijk uit West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant', zegt Ann.
Via de moeder van een van de leden van vzw Hart voor Jongeren kaapte de Waregemse vereniging onlangs een mooie geldprijs weg, geschonken door Dexia. 'We hadden al een cheque gekregen van 1.000 euro, maar nadien mochten nog acht vzw's een case indienen, met informatie over wie ze zijn en wat ze doen, waarna het Dexiapersoneel nog drie cheques van 5.000, 7.000 en 10.000 euro mocht uitreiken aan een van die acht vzw's. Uiteindelijk kozen ze voor Hart voor Jongeren op nummer één en zo kregen we nog een cheque van 10.000 euro', aldus Ann. 'Met dat bedrag gaan we zeker geen zotte dingen doen. Eerst en vooral zullen we onze mobiele oprijplank betalen die we vorig jaar gekocht hebben en met de rest van het bedrag zullen we nog jaren verder kunnen doen.'
Daarnaast haalt de vzw haar inkomsten uit de halfjaarlijkse chocoladeverkoop naar aanloop van Sinterklaas en Pasen en één keer per jaar organiseren de leden een eetfestijn.
Op jonge leeftijd werd bij Ann chronische jeugdreuma vastgesteld. 'Ik heb nog gestapt, maar langzaam aan werden al mijn gewrichten aangetast', vertelt ze. 'Sinds mijn veertiende gebruik ik een rolstoel om mij buitenshuis te verplaatsen. Ik heb een aantal operaties ondergaan om nog te kunnen stappen, wat ik in theorie nog zou kunnen, maar ik heb beslist om dat niet meer te doen. Ik heb te veel pijn wanneer ik stap.'
Sinds een goeie vijf jaar kan Ann op de hulp van haar assistentiehond rekenen. 'Hij kan deuren openen en dicht doen, dingen van de vloer oprapen en ook mijn trui uittrekken', illustreert Ann.
De Waregemse is van opleiding vertaler-tolk, maar oefende dat beroep nooit uit. 'Toen ik na mijn studies begon met solliciteren kreeg ik problemen met mijn knie. Wanneer je als vertaler-tolk aan de slag gaat, dan moet je tegen de klok kunnen werken en deadlines halen. Ik heb toen beslist om niet betaald te gaan werken. Ik heb goeie dagen, maar af en toe ook een minder goeie dag, en dat zou ik een werkgever niet willen aandoen.'
Ondanks het feit dat ze niet uit werken gaat, heeft Ann haar handen meer dan vol. 'Zo geef ik demonstraties voor Hachiko over hoe assistentiehonden worden opgeleid en wat hij allemaal kan doen voor mij en ik geef ook lezingen in het kader van het project Taboe van de KVG (Katholieke Vereniging Gehandicapten, red.) in middelbare scholen. Daarmee willen we jongeren laten voelen dat wij, jongvolwassenen met een beperking, niet anders zijn dan hen. We willen hen laten beseffen dat wij ook maar gewone mensen zijn die uit werken gaan, trouwen en kinderen krijgen. Het beeld dat jongeren van mensen met een beperking hebben is vaak dat van een echte held, denk maar aan Marc Herremans, of ze krijgen enkel en alleen maar tragische verhalen te horen', meent Ann.
Daarnaast ijvert ze sinds 1998 voor een betere toegankelijkheid van het station in Waregem. Rolstoelgebruikers kunnen perron 1, richting Kortrijk, met de lift bereiken. Willen ze de trein richting Gent nemen, dan staat er een 'trappenklimmer' ter beschikking. Maar net daar knelt het schoentje. 'De zogenaamde trappenklimmer kan maximum 200 kilogram dragen. Als je weet dat een elektrische rolstoel al snel 150 kilogram weegt... Jammer genoeg weeg ik wel net iets meer dan 50 kilogram', zegt Ann.
'De trein richting Kortrijk nemen lukt dus perfect. Daar is ook een mobiele oprijhelling voorzien waarmee rolstoelgebruikers gemakkelijk op de trein kunnen stappen, maar wanneer ik de trein terug richting Waregem neem, dan heb ik pech. Nu ben ik me weeral aan het opjagen', lacht ze.
'Let wel, stad Waregem kan hier weinig aan veranderen, want het is de NMBS die zich over dergelijke kwesties moet buigen. Ik ben bovendien erg tevreden over de toegankelijkheid in onze stad, zo kan je gemakkelijk van en op de stoep rijden, maar een pak winkels zijn wel niet toegankelijk en dat is best jammer.'
Meer informatie op www.hartvoorjongeren.be
Bron: Krant van West-Vlaanderen, 24 februari 2012
Geplaatst: 19/03/2012
