14/02/2024
Toen me gevraagd werd een tekst te schrijven over mijn passie, leek dat een simpele opdracht. Want zolang ik me kan herinneren, is sporten altijd mijn passie geweest.
Als klein meisje begon ik met turnen, als tiener trok ik wekelijks baantjes in het zwembad tot ik als rebelse puber mijn liefde voor het voetbal ontdekte en tegen de zin van mijn ouders me aansloot bij het plaatselijke vrouwenelftal.
Jarenlang maakte niets me intens gelukkiger dan de geur van nat gras op een zaterdagochtend, een bende gelijkgestemde vrouwen en een bal. 90 minuten lang verstand op nul en je zorgen van je af spelen en daarna van je afspoelen in de meest brakke douches die het Belgisch vrouwenvoetbal nog altijd rijk is.
Tijdens mijn zwangerschappen en de periode met kleine kinderen moest ik het voetbal even pauzeren. In die periode ontdekte ik mijn passie voor dans. Er viel een folder in de bus van een Zumba les die opstartte in de buurt en ik wou wel eens weten of de hype terecht was. Eerder sceptisch stapte ik binnen maar na 1 les was ik verkocht. Zo verkocht dat ik na enkele maanden besliste om zelf een cursus te volgen om Zumba lessen te mogen geven, iets wat ik intussen al 10 jaar vol overgave doe.
Even toevallig hernam ik ook mijn voetbal toen ik een oproep zag op Facebook dat Thes Sport met een vrouwenteam begon. Ik zei tegen mijn man dat ik één keer ging meetrainen. Hij wist net zo goed als ik dat we de dag nadien in de winkel zouden staan voor een paar nieuwe voetbalschoenen. Drie jaar lang waren hij en mijn intussen tienerdochters mijn trouwste supporters. Het was heerlijk dat het niet enkel mijn passie was maar een wekelijks familie evenement waarbij zij even hard uitkeken naar de match als ik.
Tot ik moest toegeven dat het lichaam niet meer mee wou in elke week trainen en in het weekend 90 minuten over een veld stormen. Na maanden het advies van mijn reumatoloog te negeren, moest ik toegeven dat hij gelijk had en een contactsport er niet meer in zat. Ook de Zumba lessen worden een uitdaging om er elke week opnieuw te staan en het beste van mezelf te geven. Hoewel bewegen enorm belangrijk is om de gewrichten soepel te houden, heb ik de afgelopen jaren moeten leren om naar mijn lichaam te luisteren en niet altijd tot het uiterste te gaan. Het gaat nog vaak gepaard met de nodige boosheid en verdriet dat ik sommige passies heb moeten opgeven of niet meer kan doen zoals ik ze zou willen.
De vraag om erover te schrijven bracht het verdriet ook zeker weer naar boven. Maar ik ben niet de persoon om bij de pakken te blijven zitten of medelijden te hebben met mezelf. Dus stelde ik mezelf de vraag wat een passie dan eigenlijk voor me is en welke er naast sport dan nog is. Voor mij is een passie de taal van de ziel, iets wat je instant gelukkig maakt, je hart doet opleven en waar je ogen van gaan fonkelen. Kleine stap van die bewustwording naar mijn tweede grootste passie: Kerst. Niet moeilijk deze tijd van het jaar zal je denken. Al begint de nieuwe kerstperiode voor mij de dag nadat de kerstboom is opgeruimd. Pinterestborden vol met inspiratie voor de volgende boom en heel het jaar door lijstjes maken voor de perfecte cadeaus.
De kerstperiode die eraan komt, is voor mij absoluut the most wonderfull time of the year. Mijn hart maakt een sprongetje in het vooruitzicht van het opzetten van de (jawel) drie kerstbomen in huis. Shoppen voor de perfecte kerstversiering klinkt als (kerst)muziek in mijn oren en ik weet dat ik opnieuw zal lachen met alle grappen, ook al kijk ik ‘Home alone’ voor de 30e keer. Mijn huisgenoten ondergaan deze passie meer dan dat ze deze delen. Al vinden ze het stiekem ook best gezellig. En wat ik dan liefst onder de kerstboom dit jaar zou vinden? Een nieuwe padelracket, want die passie voor sport is toch niet helemaal weg.
En of je het nu eens bent met mijn kerstgekte of niet, ik wens iedereen een cadeau onder de boom dat je ogen doet fonkelen.
Els
