Mijn passie
Of ik zin heb om een stukje te schrijven over mijn passie? Ja hoor! Al moet ik wel even goed nadenken wat die passie juist is. Om eerlijk te zijn, ben ik redelijk nieuwsgierig aangelegd. Of is het leergierig? Ik probeer graag vanalles uit en mijn passies evolueren dus best, al lijkt de rode draad expressie en een ‘podium’ te zijn (al klinkt dat gek voor iemand introvert)
Mijn eerste passie, op de universiteit, was toneelspelen. In het eerste jaar van de Romaanse zocht men studenten die mee wilden doen aan een Frans theaterspel. Ik vond dat heel spannend, zowel op het toneel staan en mezelf ‘laten zien’ als dat in een andere taal doen, al lag die taal me nog zo na aan het hart. Het stuk werd geschreven door onze regisseuse, met als basis de improvisatie oefeningen die we deden. Onze personages lagen dus ergens in het verlengde of een verborgen deel van onszelf. In het begin ging het dus vooral over spelen, met woorden, met verschillende personages.. Even uitdagend als leerrijk. Het opende een heel andere wereld voor me en ik kijk er met goede herinneringen op terug.
Tijdens mijn eerste werkjaren ben ik gaan zingen. Dat deed ik in een koor in de buurt, waar ik de sopranen ging versterken. Het koor bracht een hele variëteit aan liedjes, zolang het maar niet té klassiek was. We zongen musicalliedjes, maar ook Abba en The Beatles, en zelfs het Halleluja van Händel. Tegelijkertijd ging ik klassieke zang studeren op de muziekschool. Ook daar lagen de vrolijke klassieke liederen en de musicalliedjes me meer. Elke drie jaar was er een openbaar examen, jawel, op een podium. Dat heb ik twee keer meegedaan, en de spanning daarrond was nog groter dan die voor het toneelspelen. Je staat er echt als jezelf, en bovendien word je gequoteerd!
Op één of andere manier bleef het toneel wel in mijn hoofd spelen. Dus toen mijn tweede graad op de muziekschool zo goed als afgerond was, ben ik een aantal cursussen improvisatietheater gaan volgen. Wat was dat heerlijk! Het vraagt wat uitstappen buiten de comfortzone, maar eens je daar bent, is het echt lachen geblazen. De eerste cursussen waren puur spel en plezier. Echt grappig ben ik niet, dus een lange carrière was me niet weggelegd maar ondertussen heb ik me daar enorm geamuseerd. En je steekt er wel wat op over kwinkslagen en humor brengen in een situatie.
Tenslotte ben ik uitgekomen bij mijn laatste passie, en dat is een blijvertje: vertellen. Voor mij is dat een mooie mix van verhalen en spelen. Het is heel tof om een verhaal te kiezen, dat uit te benen tot de essentie en het dan helemaal van jezelf maken. Vertellen doe ik op dit moment vooral tijdens het verteluurtje in de bibliotheek, vanuit kinderboeken. Het is fantastisch om kleintjes tussen 3 en 6 meegesleept te zien worden in een verhaal. Net zo fijn is het om verhalen te verzinnen, of kinderen mee te laten kiezen over wie het gaat, wie er meespeelt, welke geluiden er dan zijn of hoe het op dat moment in het verhaal ruikt. Fantasie is eindeloos.
Marthe
