Reuma en de single mama.
Reuma en de single mama.
Het is al een paar jaar geleden dat ik voor het eerst een stukje schreef voor RAam, over mijn wens om mama te worden. Over de keuze om dit alleen te doen ook. Hoeveel watertjes heb ik sindsdien doorzwommen! Spoiler, maar voor degenen die nieuwsgierig zijn en de vorige artikels ook hebben gelezen: wanneer ik dit schrijf, ben ik 21 weken zwanger. Eindelijk!! Jeej!!
November 2016. Dat is het moment dat ik de knoop doorhakte en een eerste afspraak maakte in het ziekenhuis. Na gesprekken met de psycholoog, testjes en wachten, kon ik in juni 2017 een eerste inseminatiepoging wagen. In al mijn optimisme verwachtte ik dat het meteen raak zou zijn. Mmmm…
Dat optimisme is in de loop van de jaren bekoeld, en soms zelfs vervangen door regelrechte angst. Wat als het nooit gebeurd? Wat dan??
Gedurende 2,5 jaar heb ik in totaal 9 inseminatiepogingen gedaan, waarvan geen enkel lukte. Ik koos ervoor ze niet allemaal na elkaar te doen. Emotioneel is het een klap, elke keer het ‘niets’ is. Ondertussen twijfelde ik ook: deed ik hier wel goed aan? Ik ben zelfs terug gaan daten. Je weet maar nooit, en mijn liefste wens is altijd geweest een gezin te starten met een toffe man. De kinderwens bleek te groot. Of misschien mijn ongeduld ;-).
Mijn gewrichten bleken gedurende al deze tijd even onrustig als mijn gemoedsrust. Een opstoot hier, gekalmeerd door cortisone. Een rustige periode (wanneer je denkt dat de woelige periodes verleden tijd zijn ;-)), gevolgd door een nieuwe opstoot en opnieuw cortisone.
Vlak voor de 9e poging had ik een goed gesprek met de begeleidende gynaecoloog. Hij stelde voor om, indien het niet zou lukken, over te stappen naar IVF. Eerlijk gezegd heb ik dat zolang mogelijk proberen uitstellen. Ik had heel veel schrik van de extra hormonen die ik zou moeten nemen. Mijn lichaam reageert zo gevoelig op allerlei invloeden, en de toediening van extra hormonen was voor mij gelijk aan opnieuw een helse lichamelijke periode. En dan hebben we nog niet over de eicelpunctie gesproken. Om mama te worden, moest ik wat overhebben, en vertrouwen op de dokter die me probeerde gerust te stellen.
IVF werd het dus. De hormonen inspuiten bleek redelijk oké – gek hoe je gewend bent aan spuitjes na jaren Humira ;-). Ook de punctie verliep redelijk vlot. En vrij onverwacht bleek het ook van de eerste keer raak! Heel vreemd was dat, te horen dat de test positief was. Een echo om te kijken of alles goed ingenesteld was, en dan vertrok ik op vakantie! Die hele eerste periode leek het allemaal onwerkelijk. Zo lang was ik ermee bezig geweest, dat toen ik plots zwanger bleek, het muntje niet direct viel. Tijd om het in te laten zinken kreeg ik helaas niet. Bij de eerstvolgende controle bleek het vruchtje niet meer te leven.. Mijn wereld stortte in. Had ik iets fout gedaan? Iets fout gegeten op vakantie? Kwam het door de reuma, of de medicatie? Had ik me op vakantie teveel ingespannen? De gynaecoloog verzekerde me dat het niets te maken had met dit alles. Het was een soort natuurlijke selectie.
Ik hoef je vast niet te vertellen dat de weken en maanden erop allesbehalve zonnig waren voor me. De droefheid was zo groot en toen ons papa ook nog eens zwaar ziek werd, ben ik er even onderdoor gegaan.
Wat een mens doet als hij/zij valt, is weer terug recht krabbelen – daar weten wij reumapatiënten wel wat van ;-). In december begon ik opnieuw aan de hele rit. Het viel me zwaarder deze keer. Maar ik kreeg het beste nieuwjaarscadeau ooit: terug zwanger!!
Roze wolken ontbraken. De eerste drie maanden heb ik heel veel schrik gehad. Een week voor elke echo kreeg ik het heel moeilijk. Eén keer heb ik zelfs in paniek naar de gynaecoloog gebeld, omdat ik ‘niets meer voelde’. Alles bleek oké. Ook op week 8, ook op week 12. En de NIPT test was ook prima. Helemaal onbezorgd ben ik niet. Nog steeds heb ik momenten van angst, angst om het kleintje terug te verliezen, dat er iets mis zou lopen… En de moeilijke momentjes voor de echo’s blijven ook, al zijn die nu wel vermengd met nieuwsgierigheid en het verlangen om de baby op echo terug te zien.
Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van dat kleine wonder in mijn buik, dwars door de Corona-periode heen, waarin ik spijtig genoeg minder kan delen van mijn zwangerschap dan ik gewild zou hebben. De zorgen blijven. Ik neem Humira, nog steeds. Rond week 24 kan ik ermee stoppen, of ik kan ermee doorgaan. Wat een keuze.. De reuma is rustig, nu. Maar blijft dat zo als ik de Humira stop? De cortisone kan ik doornemen. Maar het feit dat ik dat neem, wijst erop dat de reuma voor de zwangerschap helemaal niet rustig was. En als ik het doorneem, wat zijn dan de gevolgen voor de baby? Welk risico heeft ze dan? Ook de specialisten kunnen me daar geen antwoord op geven. Serieuze knopen zijn het nog om door te hakken. Ik hoop de goede keuze te maken voor ons allebei.
In een volgende RAam stel ik jullie graag mijn dochter voor.. Voorzien begin september ;-)!
