Pannenkoekenbak Lichtmis
Twitter, WhatsApp en Facebook hebben geen geheimen meer voor mij.
Mijn profiel updaten en chatten met vrienden doe ik zonder probleem.
Ik leer elke dag bij, hoe ik mijn IPhone moet gebruiken.
Ik mag van mezelf zeggen dat ik, dankzij mijn kinderen, mijn weg door de jungle van moderne media redelijk gevonden heb.
Ik vind dat mijn leven wat gemakkelijker is geworden. Toch hoor ik een bepaalde generatie overtuigend zeggen dat het vroeger beter was.
Ik kan niet zeggen, of vroeger echt alles zoveel beter was?
Anders ja, minder ingewikkeld en meer gebaseerd op tradities. Tradities die nu bijna helemaal vergeten of verdwenen zijn.
Ouderwets, niet meer van deze tijd, hoor je bij de jongeren.
Ik hou wel van tradities.
Ze hebben iets speciaals, iets mysterieus.
Tradities brengen families bij elkaar.
Ze behoren tot mijn verleden en zullen een rol spelen in mijn toekomst.
Als ik er één uit moet kiezen, gaat mijn absolute voorkeur qua herinnering en beleving naar de traditie van Lichtmis op twee februari. Een goede gewoonte die in ons gezin al jaren in ere wordt gehouden. Voor zover ik mij kan herinneren, werden er bij ons thuis op Maria-Lichtmis pannenkoeken gebakken. Hét moment dat ons ma die reusachtige koekenpan bovenhaalde en aan de slag ging met zes hongerige kinderen aan haar rokken. Het hele huis rook naar stapels van die warme dampende koeken.
De ene gevuld met schijfjes appel, de andere met reepjes spek.
Nu nog, bij de geur van pannenkoeken, zie ik mezelf met broers en zussen zitten aan de grote tafel, suiker en stroop druipend langs onze kin naar beneden.
Eén telefoontje op twee februari volstaat om onze dochters en kleinkinderen heel snel hier te krijgen. De geërfde koekenpan wordt bovengehaald en ik begin aan mijn bakmarathon.
De eerste mislukt altijd. Die is naar goede gewoonte voor de bakker!
De zalige geur verspreidt zich al snel via het open raam tot bij de buren. Aan de snelheid waarmee de pannenkoeken verdwijnen, zie ik dat ik niet genoeg deeg heb om al die mondjes te vullen. Niet panikeren, wat bloem erbij om de massa te vergroten en probleem opgelost! Na een viertal baksels merk ik dat die extra bloem toch niet zo een goed idee is. De pannenkoeken veranderen van luchtige koeken in regelrechte bakstenen en gaan een beetje ‘zwaar op de maag’ liggen. De kleinkinderen haken af. De strijd, om wie de meeste koeken kan verorberen, wordt gestaakt. Er blijven nog een zestal flinke joekels over. Zelfs mijn man is niet te overhalen om de laatste, loodzware koeken op te eten. In de vuilnisbak, zegt mijn dochter kordaat. Ik wil de vogels uit de tuin mee laten genieten van mijn koeken en stel voor ze de volgende ochtend aan de tortelduifjes te voederen. Ik zie mijn dochter bedenkelijk kijken en ik hoor haar binnensmonds murmelen dat ik dat beter niet kan doen, die arme beestjes komen dan niet meer van de grond.Volgende keer zeker genoeg deeg maken. Het zal mij niet meer overkomen.
Jonge mensen vinden tradities ouderwets. Ik mag van onze kinderen en kleinkinderen een beetje ouderwets zijn. Zolang er op Lichtmis maar pannenkoeken gebakken worden. Ik weet dat deze traditie, te merken aan het enthousiasme van mijn kroost, in hun gezin verzekerd is. Voor wie zich nu, na het lezen van dit stukje, naar het fornuis haast en de koekenpan bovenhaalt… Smakelijk!
verhaal van Greet
  |
  |
  |
 |
 |
