Een groep uit Chicago heeft de dossiers van 47 patiënten met reumatoïde artritis en interstitieel longlijden doorgenomen om eventuele risicofactoren te achterhalen, de snelheid van voortgang te evalueren en na te gaan of die voortgang correleert met de ontstekingsactiviteit in de gewrichten (1). 

Een verergering van het longlijden werd gedefinieerd als een daling van de theoretische ESW met meer dan 10% of een daling van de koolstofmonoxidediffusiecapaciteit met meer dan 15% bij minstens twee opeenvolgende onderzoeken met minstens 8 weken ertussen. 36 patiënten (77%) hebben een dergelijke verergering vertoond. Bij multivariate analyse correleerde een hoge reumafactortiter significant met een verergering van het longlijden. Er was ook een sterkere tendens tot verslechtering van het longlijden bij Afro-Amerikanen en bij rokers. De anti-CCP-titer daarentegen was geen risicofactor voor voortgang van het longlijden. 

Bij 28 patiënten viel de reumatologische follow-up samen met de pneumologische follow-up. Daardoor kon worden aangetoond dat de ontstekingsactiviteit in de gewrichten slechts zelden correleerde met de achteruitgang van de longfunctie. Slechts bij 9 patiënten (32%) ging een hoge ontstekingsactiviteit in de gewrichten gepaard met progressie van het longlijden. Die discordantie wijst erop dat de factoren die een rol spelen bij opflakkeringen van artritis niet dezelfde zijn als de factoren die een rol spelen bij de achteruitgang van de longfunctie. 

Een Zweedse groep (2) heeft tekenen van longfibrose vastgesteld bij 12 van de 143 patiënten bij wie pas een diagnose van RA was gesteld. 6 maanden later werd bij 4 van die 12 patiënten een radiografische progressie waargenomen en hebben 3 andere patiënten tekenen suggestief voor interstitieel longlijden ontwikkeld. Dat wijst er dus op dat de longaantasting zeer vroeg kan optreden en erg snel kan evolueren.