Vallen en opstaan
Ik schrijf dit bericht met een zeer klein hartje… Maar mijn leuze is: delen maakt rijker.
Voor anderen, maar zeker ook voor mezelf, want wie weet wat er met dit bericht uit de bus komt vallen.
Gisteren heb ik weer -sinds een maand- op de crosstrainer gestaan. De volle 45 minuten. Op een redelijk doenbaar programma. Alleen de conditie zag af, laat dat duidelijk zijn. En nu ik het hier neerschrijf, overvalt toch het gevoel van bescheiden trots mij, maar ook “bewust-zijn”.
Want ’t zal weer even koorddansen zijn. Een mooie balans vinden tussen voldoende rust en beweging, maar voor mij voornamelijk: deze fysieke grenzen niet te veel proberen overschrijden. Ik ken mezelf. Het gaat dan momenteel weer even de goede kant op en dan kan ik de neiging hebben om er volle gas in te vliegen, maar er ook over te gaan.
Ik heb het de voorbije maanden links laten liggen, dat bewegen. Ik ging elke middag wandelen, mijn doel was om zeker 3x per week op de crosstrainer te staan én ik wou starten met yoga om voldoende flexibel te blijven.
Ik plan en ik plan en ik plan.
Maar daar schuilt net het gevaar. Ik wil zoveel. En dan bestaat het risico dat ik mezelf uitput, te veel vraag en zijn we weer bij “af”.
Mijn eigen persoonlijke processie van Echternach.
De voorbije weken wou ik een bericht schrijven over reuma en vermoeidheid, maar die zure kant was nog niet voldoende weggeëbd. Ik merk dat dat bij mij heel diep zit en een gevoelig issue is. Want moe zijn… van niks te doen… dat kan toch niet? En ik zal me wel eens verder toeleggen op dat onderwerp, als het juiste moment gekomen is en mijn gevoel hieromtrent juist zit. Trust the universe.
Maar intussen ben ik wel op “zelfonderzoek” gegaan en weet ik dat, ook al ben ik uitgeput, dat het een uitdaging zal zijn voor mezelf om de juiste balans te vinden tussen rusten en bewegen. Meestal sla ik dan volledig tilt bij zo’n vermoeidheidsaanval en doe ik letterlijk niks. Maar geloof mij, dan is het minste (je aankleden bijvoorbeeld) zelfs al te veel…
Dan is het mijn challenge om in mijn kracht te gaan staan om voldoende te rusten (grenzen bewaken), maar ook te bewegen (stilletjes, want ‘rust roest’). Ik zeg het, het is een fijne lijn waarop ik dans. Ieder heeft zo zijn eigen uitdagingen en ik weet dat dit er onder andere eentje is waar ik zelf mee struggle. Maar mijn bewustzijn hieromtrent, en het feit dat ik het deel, maakt dat ik er al mee bezig ben. En dat kan alleen maar niks dan goeds betekenen.
Bron: Blogs van Sophie - LEVEN MET REUMA: Vallen en opstaan
Nieuwsbrief Reumatoïde Artritis Liga vzw nr. 4 - april 2017, primeur 1
