Terug naar huis!
Zondag 13 juli is het zover. Ik mag het ziekenhuis verlaten na een verblijf van twee maand.
Toch is mijn toestand niet stabiel. De wonde lekt nog steeds. De spacer heeft nooit goed gezeten wat betekent dat hij eigenlijk al van het begin geluxeerd was! Naar alle waarschijnlijkheid gaat hij geleidelijk aan verschuiven. Met het versplinterde dijbeen moet ik toch stappen (met de armsteun-rolator) wat een overbelasting van de schouder geeft die nu heel pijnlijk en geblokkeerd is. Het goede nieuws is dat de infectie momenteel onder controle is. Verder kan men me weinig positiefs vertellen en gaat men ervan uit dat ik binnen afzienbare tijd terug in het ziekenhuis zal belanden met nieuwe problemen in de heup.
Spacer die duidelijk niet in de heupkom zit. Met een metalen draad worden de splinters bijeen gehouden.
Na de operatie heeft men zich er vooral op toegelegd mijn zelfredzaamheid terug op de bouwen: alleen naar het toilet gaan en alleen in en uit bed kunnen.
Ik ben heel bang voor de eerste week thuis. Door de vakantieperiode kom ik bij een andere groep van familiehulp terecht en zal ik dikwijls vervangsters krijgen. Dat wil zeggen dat je telkens weer alles moet uitleggen. Vermoeiend is dat, zeker wanneer je zo min mogelijk mag/kan stappen. Ook zal de thuisverpleging twee maal daags moeten komen. De wonde moet dagelijks verzorgd worden, ik moet geholpen worden met wassen en aankleden en, door die geblokkeerde schouder, 's avonds met uitkleden. Hopelijk is dat avondbezoek van tijdelijke aard.
Een 14-tal dagen vóór mijn opname kregen we in mijn woonwijk het slechte nieuws te horen dat eind 2012 de appartementsgebouwen zouden afgebroken worden. Dat betekent dat ik een andere woonst zal moeten zoeken. Met mijn huidige onstabiele gezondheidsproblematiek ben ik zinnens een goede serviceflat te zoeken. Van zodra er plaats is zal ik 2012 niet afwachten (met heel veel pijn in het hart) en verhuis ik. Enkele buren, die altijd klaar stonden om me te helpen, zijn al verhuisd zodat ik het momenteel zonder die altijd aanwezige hulp zal moeten stellen.
Vermits een serviceflat volledig aangepast is aan rolstoelen heeft men me hier in het ziekenhuis de raad gegeven een elektrische rolstoel aan te vragen. Op die manier zou ik in de toekomst toch nog wandelingen kunnen maken. Als een nieuw probleem met de heup zou opduiken en het gebruik van de rolator helemaal onmogelijk zou worden kan die rolstoel hopelijk de oplossing bieden. Mijn scooter zal ik sowieso al dadelijk moeten verkopen want ik raak niet meer tot aan de garage.
Er zijn zoveel vragen die door mijn hoofd tollen, zoveel inlichtingen te nemen, zoveel dingen te organiseren. En dat terwijl mijn huidig appartement helemaal aangepast is en ik me in een verdomd moeilijke positie bevind.
Toch wil ik afsluiten met een vrolijke noot – ik kan nu eenmaal niet te lang somber blijven en probeer overal nog iets positiefs uit te halen – en kan ik het niet laten even te vertellen hoe onze Seppe, mijn kleinzoon van zeven, 'geprofiteerd' heeft van mijn verblijf in het ziekenhuis. Waar vindt men lange, brede gangen? In een ziekenhuis natuurlijk! Waar vindt men zo'n armsteun-rolator? Bij oma Mia natuurlijk! Met die rolator heeft hij nogal 'gesjeesd' door de gang, op volle snelheid, maar toch op tijd remmend zodat iedereen hem glimlachend nakeek. Ik lag in bed, dus kon het niet zien, maar mama heeft er foto's van gemaakt om me ook dat plezier te gunnen.
Mia, 11 juli 2008
