Sporten met RA

Goede avond,

Ik ben 53 jaar. Bij mij is RA 1 jaar geleden vastgesteld.

In september 2007 kon ik plots niet meer bewegen en had vreselijke pijnen.  Het heeft nog 2 maanden geduurd voor er uit de bus kwam dat ik RA had, na een onderzoek op kanker op eigen aanvraag aan mijn huisdokter.
Ik vond de uitslag vreselijk, vooral de stempel 'ongeneeslijk' en chemotherapie en cortisone. Met de cortisone ben ik op eigen houtje gestopt en pijnstillers neem ik zelden dank zij de goede behandeling van mijn huidige kinesist.  
De eerste kinesist die ik raadpleegde vertelde mij na 3x dat ze niets met mij kon aanvangen en dat ik maar meer moeite moest doen om mijn turnoefeningen te doen die ze had gegeven. Stel je maar voor, je armen boven je hoofd heffen als je zelfs niet meer in staat bent 's morgens de donsdeken van je af te smijten.
Gelukkig voor mij heb ik een vriendin met een broer die kinesist is, hij heeft  heel wat inzicht en wijsheid, is creatief, staat open voor nieuwe ideeën  en heeft vooral liefde voor zijn werk en begrip voor mensen. Na 3 beurten kon ik mijn armen terug boven mijn hoofd heffen.
Geleidelijk heeft hij mij terug leren bewegen. Hij heeft mij ook afgeleerd om overdadig te bewegen, een gevolg van de angst die ik opgedaan had van helemaal niet meer te kunnen bewegen.
Ik bezoek hem 3x per week, krijg een bindweefselbehandeling, een loswerken van de spieren en het helpt, want nu doe ik volgende sporten: fietsen, met een ligtandem en een mountainbike (deze zomer 120 km in de Vaucluse gefietst en volgend jaar met een groep naar de Mont Ventoux); zwemmen, 60 lengtes en als ik tijd heb zelfs meer; rustig op mijn tempo buikdansen; tai-chi dagelijks ongeveer 1 uur tot 1u30; turnen waaronder buikdansoefeningen en tai-chi oefeningen; maar vooral oefeningen op het versterken van mijn spieren en stretchoefening in bed voor het opstaan. Tenslotte yoga, wel beginnend.

Ik heb ook een cursus mindfulness gevolgd, waarin meditatie mij leert een plaats aan de dagelijkse pijnen en pijnpieken te geven, alsook mij kwaadheid op mezelf leert verwerken. Ik ben beginner in het mediteren, maar geloof me, het helpt. En ooit doe ik een wereldreis per fiets. Dat was mijn droom voor de RA en dat is terug mijn droom geworden dank zij de hulp van mijn echtgenoot, van mijn kinesist en vrienden en familie die mij zo steunen en mij er telkens bovenop helpen als ik down ben van de chemopillen of de pijn.
Soms vragen mensen mij, duurt jouw dag 48 uren, de mijne maar 24!?  
Wel het lijkt inderdaad wel veel, want buiten dat al ben ik ook zelfstandige en bestaat mijn werkdag uit ongeveer 9 à 10 uren, wat al zeker 4 uur minder is dan vóór mijn RA, maar het loont de moeite. 

Sommige zaken zijn uit mijn leven verdwenen zoals televisie bijvoorbeeld en lopen. Anderen zijn gewoon beter geworden, zoals mij uitleven op de kunstacademie te Leuven en lezen, mediteren.
Ik ben losser en opener geworden naar mensen toe en naar mezelf. Ik heb de indruk dat mijn leven rijker geworden is, mijn gevoelens dieper, ik ben  emotioneler, en dat is niet altijd evident en soms ben ik zelfs depressief, wat ik vroeger nooit was, maar zelfs daar leer ik mee omgaan met mindfulness.
Vroeger was het belangrijkste voor mij werken, mijn bedrijfje gaande houden, mijn klanten tevreden stellen. Nu is dat ook nog belangrijk voor mij, maar ik sta wel terug met mijn beide voeten in de realiteit en besef dat mensen veel belangrijker zijn dan 16 uur per dag werken en gestresseerd in je bed vallen.

Ik zou nog honderduit kunnen vertellen over mijn belevingen met RA, soms droevige als ik depri ben, maar meestal vrolijke omdat ik de wereld nu anders leer beleven.
Een ding is zeker, bewegen doet mij deugd, ik word er rustig van en heb de indruk dat ik de pijn meer in de hand heb.

Zo ik laat jullie, ik mail nog wel eens, misschien als ik depri ben, dan zien jullie ook de andere kant.

't Was leuk om dit eens te doen, nu ga ik wat paardjes schilderen.

Prettige avond en tot hoors.
Tineke, 30 november 2008