Single wannabe*-mama met reuma
Als jonge puber was dat al een van mijn diepste dromen.
Ik maakte een tijdlijn voor mezelf. Gaan studeren, een toffe job vinden, de wereld verkennen, een toffe gast tegenkomen en rond mijn 28ste een eerste kindje. In mijn idealistische jaren wilde ik er wel een stuk of 4-5.
Het feit dat ik al sinds mijn tweede reuma heb, kwam niet in de kaarten voor. Dat zou me niet tegenhouden om mijn leven uit te bouwen zoals ik het graag wilde!
Tja, droom en realiteit bleken niet helemaal hetzelfde spoor te volgen.
Studeren en een toffe job vinden, check!
Ondertussen van het leven genieten en reizen, jaaa!
Maar die toffe man … die kwam er niet. De kinderwens bleef. Net als de reuma, die kwam en ging, in vlagen.
Hoe hard ik ook mijn best deed om mijn leven te leven zoals ik het wou en daarbij wel eens te negeren dat ik reuma had, ergens stak het ook wel stokken in mijn relatiewielen.
Was ik wel mooi genoeg?
Wie zou nu kiezen voor een vrouw met reuma?
Was ik wel goed genoeg, als vrouw?
Mijn zelftwijfel en angsten blokkeerden de prille relaties die ik wilde opbouwen.
Ondertussen was ik 34, best een happy single - eentje met meer zelfvertrouwen weliswaar - én een héél grote kinderwens.
Hoe pak je dat aan, als je geen man hebt maar wel kinderen wil? Of toch minstens eentje (het idee van 4 of 5 koters heb ik met de jaren uit wijsheid laten varen).
De gynaecoloog stuurde me naar het ziekenhuis. Op de dienst Fertiliteit kreeg ik na een lichamelijk en geestelijk onderzoek groen licht.
Reuma was geen contra-indicatie. Oef! Daar had ik toch wel even schrik van… Het zou kunstmatige inseminatie worden, met een anonieme donor.
Wat dan als mijn kindje die onbekende helft van zichzelf zou willen onderzoeken?
Uit lezen en Googelen bleken andere opties: ‘samenwerken’ met een homopaar of alleenstaande man met kinderwens, in de vrienden- en kennissenkring zoeken naar een bekende donor, of een open donor kiezen (de gegevens van deze donor worden dan vrijgegeven op vraag van het kind, als het 18 is).
Uiteindelijk koos ik de laatste optie. Die houdt de mogelijkheid tot extra informatie in, zonder te veel complicaties.
Zo begon zoektocht nummer 2: een fertiliteitkliniek vinden die werkt volgens dit principe. Met daarna opnieuw het traject om groen licht te krijgen.
Na een gesprek met de psycholoog, gynaecoloog en enkele persoonlijkheidstesten kreeg ik in maart goed nieuws.
Mijn aanvraag was goedgekeurd!
Wauw! Ik was door het dolle heen. Terwijl ik naar het werk fietste zat ik in mezelf te zingen: ‘ik word mama, ik krijg een baby!’
Op reumagebied was alles al een tijdje rustig. Ik had er vertrouwen in. De reumatoloog zag geen problemen.
Tijdens het hele traject had ik me ingelezen over zwangerschap en de combinatie met reuma. In het ReumaHuis werden twee infonamiddagen gehouden over ReuMaMaMa’s.
Informatie over hulpmiddelen als ouder met reuma werd doorgemaild.
Af en toe had ik momenten van angst: dat het tillen niet goed zou lukken, of dat ik niet genoeg energie zou hebben om mijn kindje deftig op te voeden.
Zou ik wel een goede mama kunnen zijn met die reuma erbij?
Op die momenten waren mijn familie en vrienden gelukkig klaar om mijn twijfels weg te vagen. Natuurlijk zou ik dat goed doen. En hulp is altijd maar een telefoontje verder.
Begin juni kreeg ik bericht dat ik me mocht voorbereiden op een eerste poging.
Blij als ik was, kreeg ik toch ook minder fijn nieuws te horen. Of eerder, te voelen. Mijn gewrichten kozen ook net dit moment om vervelend te gaan doen: pijn, ontsteking… Was het vermoeidheid, slecht herstel van een infectie, te veel emoties (het leven staat verder immers niet stil: werken, bijstuderen, een huis bouwen…)?
Samen met de ontsteking kwam de bekende twijfel weer fel zijn hoofd opsteken.
Zal ik dit wel kunnen?
Zal het niet té zwaar zijn?
Zal ik het wel goed genoeg doen?
Plots was het allemaal wat veel. Vooral, ik wilde het kindje een goede start geven. Ontsteking is niet bepaald een goede start…
Met pijn in het hart besliste ik om in juli niets anders te doen dan rusten, écht tot rust te komen, ook in mijn hoofd.
Dat maandje vakantie (ik geef les dus ik heb er bijna 2) deed me goed. Mijn lichaam en mijn geest waren weer rustig.
Augustus brak aan en ik voelde me klaar voor een nieuwe poging. Spanning tot en met.
Nog een gesprekje met de reumatoloog: hoe gaat dat juist met de medicatie? Ik neem immers al lang Humira. Daar zou ik graag mee stoppen tijdens de zwangerschap, maar ik heb ook schrik dat ik dan een opstoot zal krijgen.
De reumatoloog gaf me informatie over medicatie en zwangerschap, en drukte me op het hart, hem te bellen vanaf dat ik zwanger ben. Dan kunnen we een beslissing nemen.
De twee wachtweken duurden erg lang.
Zou het, of zou het niet?
Ik zocht op, wanneer het kindje geboren zou worden, als het van de eerste keer raak zou zijn.
Begon al wat te dagdromen. Zou ik een jongetje of een meisje krijgen?
Hoop en schrik wisselden elkaar af.
Voelde ik nu iets, of niet?
Voelde ik me anders?
Nu, twee weken later, blijkt het nog niets te zijn. Volgende maand, een nieuwe kans!
Marthe
Voor vragen kan je mailen naar info@raliga.be
Meer info op raliga.be over: zwanger
 |
 |
 |
  |
 |
