Reuma en de single mama van Lena

Reuma en de single mama van Lena

Toen ik het laatste artikel schreef, was ik net in het midden van mijn zwangerschap. Corona tierde welig, werken ging van thuis uit, de school was heel beschermend dus hoefde ik niet op school te komen werken. Ondanks de angst voor corona en het gebrek aan sociale contacten, heb ik een heel rustige verdere zwangerschap gehad. De zwangerschapshormonen en de rust zorgden er ook voor dat ik me lichamelijk best goed voelde. Plots kon ik zonder veel moeite dingen van de grond op rapen, ik heb best wat afgewandeld (niet meer naar het einde toe ;-)) en dacht dat mijn bloedwaarden wel van die aard zouden zijn dat stoppen met Humira een optie was. Dat laatste bleek niet het geval. Er zat toch nog ontsteking in mijn bloed.. In overleg met de reumatoloog en de gynaecoloog heb ik beslist verder te gaan met de inspuitingen. Met een heel klein hartje, want wat had ik gewenst te kunnen stoppen, de baby het beste te kunnen geven! Er zijn nog niet zoveel studies over de invloed van Humira op een ongeboren kindje, maar de eerste studies tonen aan dat kinderen van een moeder die stopt met medicatie, en kinderen van degenen die het verder nemen, zich op dezelfde manier ontwikkelen en geen gezondheidsproblemen vertonen. Daar trok ik me aan op wanneer ik mijn beslissing nam. Een ongecontroleerde ontsteking zou immers ook negatieve gevolgen hebben, en het kindje zou niet veel hebben aan een mama die het niet kan verzorgen. Misschien klinkt dit als een makkelijke beslissing, dat was het niet. Ik heb er nachten lang van wakker gelegen.

Waar ik ook wel eens wakker van lag, was de nakende bevalling. Want ging ik dat wel kunnen, met mijn lijf dat al zo beschadigd is door al die jaren van ontsteking? Uiteindelijk heb ik een knop omgedraaid. Vrouwen doen dit al zo lang, en dat lukt hen. Ik besloot dus Pippi Langkous’ mantra te gebruiken: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. En dat was ook zo. Ik ben ontzettend fier op wat mijn lichaam gepresteerd heeft op 14 en 15 september. De bevalling werd ingeleid, maar ging daarna zo vlot dat pijnbestrijding niet meer mogelijk was. Kreeg ik toch nog de ‘natuurlijke’ bevalling die ik zo graag wou ;-). En dinsdagmorgen, 15 september, rond 5 uur was ze daar: Lena. Mijn pracht van een dochter, gezond en wel. Een golf onvoorwaardelijke liefde overspoelde me, zoiets heb ik nooit eerder gevoeld.

5 maanden is ze ondertussen al, en wanneer jullie dit lezen, zijn we alweer een tijdje verder. Lena groeit als kool: een vrolijk, flink meisje. Ze rolt, brabbelt, lacht, speelt, en af en toe heeft ze eens een humeurig dagje. Het is erg fijn haar elke dag te zien groeien en evolueren.

Of het iets typisch ‘mama’ is of aan mijn medische achtergrond ligt, weet ik niet, maar ik hou haar gezondheid wel erg in het oog. Voel me geregeld bezorgd. Omdat Lena tijdens de zwangerschap een deeltje medicatie heeft meegekregen, wordt ze extra opgevolgd door de kinderarts. We hebben dus ook besloten het eerste half jaar enkel de broodnodige vaccinaties te zetten. Levende vaccins worden nog langer uitgesteld. Er was al tijdens de zwangerschap contact tussen de gynaecoloog en de kinderarts van het ziekenhuis, en de eerste dagen na de geboorte kreeg ik nog extra informatie van de kinderarts van wacht en werd Lena geregeld nagekeken. We werden goed omringd! En nog steeds.

Gedurende 9 maanden heb ik veel gelezen en me voorbereid op de zwangerschap en de bevalling. De reumatoloog had me gezegd dat reuma vaak heel rustig wordt tijdens de zwangerschap, en het is fijn dat ik dat heb mogen ervaren. Stiekem had ik gehoopt dat ik één van de gelukkigen zou zijn waarbij de reuma helemaal uitdooft na een zwangerschap, maar helaas.. 2 weken na de bevalling kreeg ik terug pijn en enkele gezwollen gewrichten. Sindsdien gaat het op en af met mijn gewrichten. Ik vind dat mijn lichaam het erg goed doet, gezien de vermoeidheid en het tillen van mijn 6 kilo zware dochter. Op termijn zal mijn medicatie worden aangepast, maar dat is nu nog wat moeilijk gezien ik borstvoeding geef en er toch nog een paar jaar zijn waarin er een eventueel broertje of zusje bij kan komen. Voorlopig staat dat echter niet op de planning. Een kleintje alleen opvoeden vraagt veel energie - zeker in combinatie met werk, huishouden, en een sociaal leven (dat al veel beperkter is door corona) - en ik wil graag voldoende energie over houden om met Lena te spelen en leuke dingen te doen. Daar kijk ik naar uit!