Osteoporose

***Nieuwsbrief maart 2017 - primeur 2***

Maandag stond de wereld voor mij weer even stil. Na het afnemen van een botdensitometrie – dit is een test om de dichtheid van je botten te meten – vertelde de verpleegkundige me dat ik osteoporose had in mijn heupen. En ook in mijn rug was het kantje boordje.

Begin januari ging ik naar het ziekenhuis voor mijn driemaandelijkse controle op afdeling reumatologie.
Daar werd beslist om radiografieën te nemen van handen en voeten, maar ook van de heup omdat die heup echt wel blijft opspelen. En omdat ik het beu ben dat de reumatoloog me steeds doorverwijst naar de kinesitherapeut en de kiné op zijn beurt weer naar de reumatoloog. Van het kastje naar de muur en terug.

Vanuit het ziekenhuis gingen ze me opbellen moest er iets zijn. Maar na 3 weken had de huisarts nog steeds geen verslag binnen en de pijn in mijn linkervoet en rechterheup bleef verder zeuren. Geen nieuws, goed nieuws, toch? ’t Is te zeggen: na aandringen, valideren en consolideren kreeg mijn huisarts uiteindelijk het verslag waarin werd uitgesloten dat de pijn wordt veroorzaakt door gewrichtsontstekingen. Voor reumatologie stopt het verhaal hier: de pijn wordt niet veroorzaakt door mijn RA.

Waar de pijn dan wel vandaan komt? Een goeie vraag, waar ik geen antwoord op kreeg.

Het is pas bij de huisarts op consultatie dat ik te horen krijg, uit het verslag van het ziekenhuis, dat er osteopenie is vastgesteld in handen en voeten. Osteo-watte? Blijkt dat ik minder botmassa heb. Veel minder dan gemiddeld. Of ik rook? Nee. Hoelang ik cortisonen gebruik? Sinds 2001. Neem ik calcium en vitamine D? Ja, maar eigenlijk nog niet zo lang. Misschien is dit echt wel over het hoofd gezien?

Ik word doorverwezen voor een botdensitometrie om osteoporose uit te sluiten en ik krijg een brief mee voor echografieën van mijn linkervoet en rechterheup. Ik kies ervoor om deze onderzoeken te laten doorgaan in het plaatselijk medisch centrum. Tijdens de botdichtheidsmeting slaat het verdict in als een bom: “Hoe kan dit nu? U bent nog geen 40 en u heeft osteoporose? Heeft uw arts al gesproken over een eventuele behandeling?”

Ik zie mezelf staren naar mijn voeten in het verkleedhokje. Tranen wegslikkend, want ik moet me sterk houden voor de komende echo’s. Ook deze leveren, dacht ik, niets op. Mja, veel pijn en geduw en getrek, waarbij ik mezelf hoor zeggen dat de radiologe echt niets hóeft te vinden.

De weg naar huis is gelukkig kort en gebeurt in een waas. Een waas van tranen, maar ook van ongeloof. Dit kàn toch gewoon niet? Ik veeg de gedachte ‘waaraan heb ik dit verdiend’ van de baan; het is weer iets dat me overkomt en waar ik niet veel aan kan doen. Mee leren omgaan. Mee leren leven. Shit.

De radiologe vroeg me pas op woensdag naar de huisarts te gaan. Ze wou nog even tijd om te kunnen overleggen met een collega over de echografieën en wat ze wil aanraden. Ergens ben ik blij dat ze dit verder wil uitpluizen. Toch iemand die wil zoeken van waar de pijn komt en me niet van het kastje naar de muur stuurt. Toch iemand, die samen met mijn huisarts, me naar mijn gevoel serieus neemt.

Het sloopt wel, zo’n nieuwe diagnose. Terug een klap in je gezicht. Ook het niet erkennen van iemands pijn sleept mee. De twijfels, de onmacht, kwaadheid, verdriet.

En dan vandaag de consultatie bij de huisarts. De boodschap dat ik geen osteoporose heb, maar osteopenie. Voor osteoporose heb je een dichtheid vanaf -2.5 en ik heb in mijn heupen een dichtheid van -2.4. (Net) goed nieuws dus. En er valt inderdaad iets aan te doen. Feit is alleen dat ik op dit moment al doe wat ik eraan kàn doen: bewegen, voldoende calcium en vitamine D. Rest alleen de afbouw van die cortisonen nog. Vanaf vandaag wordt het 2 mg per dag. En hopelijk houdt mijn lichaam dit uit. (Het is vooral het chronische gebruik van glucocorticoïden dat blijkbaar nefast is, niet het sporadisch gebruik bij opstoten bijvoorbeeld, of de neusspray Nasonex die ik af en toe moet gebruiken.)

Voor mijn linkervoet en rechterheup ben ik doorverwezen naar de afdeling fysische geneeskunde (in een ander ziekenhuis. Gewoon omdat mijn huisarts hier enkel positieve ervaringen mee heeft en ik haar volledig hierin vertrouw.) Op de echo van mijn heup is er een klein scheurtje ontdekt (vraag me niet juist waar op de heup) en een verkalking. De echo van mijn voet toonde niets speciaals; waarschijnlijk gaat het over een overbelasting. De aangepaste podologische zolen zullen waarschijnlijk niet voldoende zijn en de piste van reguliere steunzolen ligt weer open.

We zien wel wat de toekomst brengt. Mijn afspraak bij de afdeling fysische geneeskunde vindt al plaats binnen 2 weken . Ondertussen ben ik heel blij dat ik van een extra diagnose (voorlopig?) gespaard ben. Ik ben ook moe, vooral omdat ik bijna de hele nacht wakker heb gelegen. Van de pijn, en van de zorgen…

Wens je graag meer informatie over osteopenie en osteoporose? Ik vind dit wel een duidelijke website: osteoporosestichting.nl

Bron: Reuma In Mij