Nee even serieus nu ...

Nee even serieus nu ...

Een dikke 7,5 jaar geleden hadden wij een kleine stille wens. Helaas werd deze wens nooit vervuld. De afgelopen jaren heb ik 2 taboe verhalen moeten zien te combineren. Fertiliteit en reuma.

Fertiliteit:

Zes jaar hebben we in fertiliteit gezeten. (iui, ivf, icsi) Maar de ivf behandelingen hebben mij gekraakt toen fysiek en mentaal. De icsi behandeling is geannuleerd omdat de situatie anders levensbedreigend werd.

Zo een traject is een aanslag op uw lichaam, bij mij 2x want de hormonen zorgde ook voor dat de reuma zeer actief werd. De balans hier tussen vinden was vaak moeilijk. Om nog te zwijgen van de emoties. We hebben ook verlies gekend.

Reuma:

Een 26-jarige(diagnose) kan geen reuma hebben want dat is iets voor oude mensen. "Oh dus je bent wat stijf soms" was het dat maar. Neen het is veel meer. De reuma is veel meer en brengt ook andere problemen mee: ontsteking, spierspanning, vocht vasthouden, kaakklemmen, migraine, vermoeidheid... enz.

"Maar je ziet er niet ziek uit". Tja als ik slecht ben, dan blijf ik thuis in m zetel of bed. Reuma is er elke dag, het gaat niet weg. De ene dag is het actiever dan de andere. Een dagje weg of vakantie betekent week ervoor rusten energie sparen en nadien week bekomen. Op vakantie veel powerdutjes.

 

Mijn vrijwilligerswerk is heel belangrijk voor mij geweest in het leren omgaan hiermee. Ik hoop hier nog lang mijn steentje te kunnen bijdragen.

De afgelopen jaren heb ik vaak kritiek, onbegrip en goed bedoeld advies (dat vaak eerder onbedoeld kwetsend was) gekregen.

Het zou allemaal tussen mijn oren zitten en teveel mee bezig. (Kan ook moeilijk als je voor fertiliteit een tijdschema tot op de minuut bijna moet volgen voor de hormonen enz). Ik heb mij vaak moeten bewijzen en verdedigen (dat ik ziek ben, maar ook dat ik niet afgeschreven ben).

 

Ik weet dat er altijd ergere situaties enz zijn. Maar dat maakt het voor ons niet minder ingrijpend allemaal.

Door de hele coronaperiode en 3x annulatie van ons ferti behandeling, hebben we veel nagedacht. Wij, ik, kunnen de moed niet meer opbrengen om nog te starten met Leuven ferti. Neen, geen ander ziekenhuis en van nul terug. Ik wil het niet, mijn lichaam is nu redelijk stabiel en ik weet wat de hormonen injecties doen. Na alle onderzoeken die zeggen dat alles OK is, vrezen we dat de reuma toch stoorzender is.

 

Het is tijd om verder te gaan, al zal dit altijd een "what if" blijven.

Ons traject de afgelopen jaren heeft ons geleerd wat wel belangrijk is. Het heeft ons sterker gemaakt. Ik weet echt wel wat ik heb aan m ventje.

Spijtig genoeg ben ik ook contacten verloren of heb ik deze zelf verbroken. Sommige ben ik dan weer anders gaan bekijken en neem ik wat afstand van. Andere zijn dan weer heel belangrijk geworden. Ik heb ook heel wat andere straffe madammen/heren mogen leren kennen. Zowel in het ferti als reuma verhaal.

Ik zou vandaag niet zijn, wie ik ben, als ik geen RA had of niet in fertiliteit terecht kwam.

DORIEN