Leven met een RA-patiënte is geen droom, maar het is evenzeer géén nachtmerrie

Zolang ik leef, en dat is nu 20 jaar, heeft moeke RA. Ik kan ze me niet “anders” of “gezond” voorstellen én eigenlijk wil ik dat ook niet. Moeke is moeke. Punt, andere lijn.

Een gevaarlijke uitspraak? Misschien. Ik wil niet zeggen dat ik het niet elke dag vervloek, haar ziek zijn. Ik wil ook niet zeggen dat ik niet elke dag hoop dat ze pijnloos door het leven gaat. Want dat wil ik wèl. Maar het is zo niet, en anders dan er om te treuren ben ik gewoon heel erg blij dat mijn moeder mijn moeder is.

Samen staan we sterk. Dat lijkt wel ons levensmotto te zijn. Zij helpt mij, ik help haar. Zij helpt mij om op te groeien tot een gezonde, rechtvaardige vrouw. Zij helpt mij van het leven te genieten, door te zetten, een eigen mening te verkondigen. Zij helpt mij liefdevol te zijn, begripvol en met een open houding voor diversiteit.

Ik help haar een jas aan te doen, een fles open te draaien of een keertje te stofzuigen. Ik help haar door af te wassen, met de honden buiten te gaan, de frietketel te dragen. Ik help haar door ‘er te zijn’ of door het huishouden te dragen wanneer het nodig is.
Zij helpt mij door ‘er te zijn’, wanneer ik boos of verdrietig ben, of gewoon heel erg koppig.
Moeke haar ziekte heeft van mij een ‘beter’ mens gemaakt, dát geloof ik. Ik ben bereid tot helpen wanneer het nodig is, ik ga er niet zomaar vanuit dat “moeder de vrouw” het huishouden wel zal dragen of dat ik zomaar op mijn wenken bediend mag worden.

Maar ik ben jong, een adolescent, op het randje van de laatste puberteitsgrillen. Dus heb ik dagen dat ik níet met de honden buiten wil of dat de vaatwasser leegmaken al veel te veel gevraagd is. Dan zucht ik telkens ze iets vraagt of loop de hele dag te mokken. Dan maak ik in mijn hoofd verwijten en wíl eventjes niet begrijpen “dat ze dat zelf niet allemaal kan”.

Gelukkig is mijn moeder een sterke vrouw en lukt het haar meestal zich zelf wel uit de slag te slaan. En draai ik meestal snel terug bij. Een keertje goed vloeken doet het leven snel terug mooier worden.

Leven met een RA patiënte is geen droom, geloof me, maar het is evenzeer géén nachtmerrie. Het snijdt vaak erg diep wanneer ik zie dat moeke pijn heeft of bepaalde handelingen niet meer kan uitvoeren. Het houdt me altijd bezig, ik ben vaak bezorgd of gewoon boos. Op die vervelende ziekte. Maar samen staan we sterk. En als wij er ons niet doorsleuren, dat doet zij dat zeker wel.
We redden het wel, wij.

Wij doen dat zelfs heel erg goed.

Riet, 22/10/2007