Het RA-monstertje
Nelly vertelt in eenvoudige bewoordingen een verhaaltje aan haar kleinkinderen om hen duidelijk te maken, hoe het is met reumatoïde artritis te moeten leven.
Begrijpbare taal, voor iedereen ... een verhaal waaruit blijkt wat zelfs een beetje begrip voor iemand kan betekenen!
Iedereen heeft zijn verhaal. Heb jij iets te vertellen en wil je het met ons delen?
Stuur het naar ra@raliga.be en wij publiceren het graag in onze "Verhalen uit het leven gegrepen", ook anoniem als je dat wenst.
Mijn kleinkinderen zijn regelmatig bij mij thuis en dat vind ik geweldig. Maar ik zie hen soms raar opkijken wanneer ik bepaalde zaken doe. Als er eentje hoest zonder zijn handje voor het mondje te doen, dan ren ik naar de badkamer om mijn gezicht te wassen.
Als wij samen op restaurant gaan krijg ik weleens de opmerking dat Moeke (zo is mijn roepnaam) haar rauwe groentjes niet heeft opgegeten.
Zij zien mij oneindig veel mijn handen wassen en als ze ziek zijn en ik moet op hen passen, dan zien zij mij veel voorzorgsmaatregelen nemen. Eentje vroeg mij waarom ik mijn glas limonade leeggoot nadat hij eraan gedronken had.
Dus moest ik hen uitleggen dat ik onzichtbaar ziek ben en daarom zo voorzichtig moet zijn.
Omdat ik graag verhaaltjes aan hen vertel, bedacht ik een verhaaltje voor hen over het RA monstertje dat in mijn lichaam huist. Toen ik het verhaal voor de eerste keer voorlas aan mijn kleinkinderen waren zij heel stil en achteraf hebben zij mij verschillende vragen gesteld over mijn onzichtbare ziekte.
Het verhaaltje gaat als volgt:
Het RA-monstertje
Ik, Moeke, woon in een klein landje dat mijn lichaam is. Mijn land heet 'Nelly's land'. Ik ben de enige baas van mijn land en ik heb het altijd super tof gevonden om in mijn land te wonen.
Ik had veel soldaatjes die zorgden dat 'Nelly's land' een sterk land was. In mijn land woonden soldaatjes en politiekers en ...ik natuurlijk.
Iedereen die in mijn land woonde was er gelukkig en gezond.
Maar op een dag was er plots een monstertje in mijn land komen wonen. Ik weet niet hoe dat monstertje in mijn landje terecht kwam. Het was er ineens.
Mijn soldaatjes deden er alles aan om het monstertje weg te sturen. Het monstertje wilde niet weg en maakte veel van mijn soldaatjes ziek zodat zij niet meer konden vechten.
Toen ik zag dat mijn soldaatjes niet konden winnen tegen het monstertje, vroeg ik aan de politiekers in mijn land, wat ik kon doen om het monstertje weg te sturen. De politiekers van 'Nelly's land' wonen helemaal bovenaan in mijn hoofd.
De politiekers zeiden mij dat ik best kon doen of het monstertje er niet woonde. Doen alsof het er niet is, zeiden de politiekers. Volwassenen zeggen dan 'het probleem negeren'.
Ik luisterde naar mijn politiekers en heb dat een tijdje gedaan. Maar ik voelde dat het monstertje groter en sterker werd.
Dus moest ik een andere oplossing vinden.
Ik ging raad vragen aan andere landen namelijk 'land huisarts ' en ' land reumatoloog'. Ik ging ook aan andere mensen vragen, die ook een monstertje in hun land wonen hadden, wat zij hadden gedaan.
Ik leerde dat je dat monstertje niet kan overwinnen. Het was zomaar in 'Nelly's land' gekomen en zou er nooit meer weggaan.
Ik moest wel zorgen dat het monstertje niet groter werd want dan zou hij baas worden van mijn land en dat mocht niet.
Van het 'land reumatoloog' kreeg ik medicijnen die ik aan mijn soldaatjes moest geven zodat zij sterker werden en konden zorgen dat het monstertje niet groter werd.
Ik kreeg van de andere landen ook goede raad, hoe ik mijn soldaatjes kon trainen om sterker te worden. Ik gaf ook opdracht aan mijn politiekers om veel te gaan lezen en te gaan luisteren om slimmer te worden en te leren, hoe zij het monstertje te slim af konden zijn. Ook mijn politiekers moesten 
aanvaarden dat het monstertje nooit weg zou gaan uit mijn land. Ik leerde dat als wij slimmer bleven dan het monstertje dat het in 'Nelly's land' nog prettig leven was.
Nu leven mijn soldaatjes, mijn politiekers, het monstertje en ikzelf al meer dan 10 jaar in 'Nelly's land' en soms wordt het monstertje nog wel eens kwaad en probeert het nog eens te vechten met mijn soldaatjes en mijn politiekers schrik aan te jagen. Maar wij zijn nu sterker en slimmer geworden. Alleen moet ik als baas van 'Nelly's land' voorzichtig zijn om geen nieuw monstertje in mijn land binnen te laten.
Eén monstertje is toch genoeg hé?
Mijn kleinkinderen hebben mijn verhaaltje begrepen en ik hoor soms wel eens de opmerking uit hun mondje van: ”eet goed je groenten, dan worden je soldaatjes sterk” of “ik ben moe, ik denk dat mijn soldaatjes aan het vechten zijn tegen een ziektemonstertje”.
Maar wat ik vooral opgemerkt heb is dat zij meer begrip voor mij opbrengen en als ik het soms moeilijk heb om een handeling te stellen, vragen zij of mijn monstertje mij dit heeft aangedaan en zij helpen en coachen mij!
Nelly Creten
