Help! Parkeren!
Heb je dat ook al eens meegemaakt dat je op straat een auto ziet die zich in een minuscuul parkeerplaatsje probeert te wringen?
Je denkt ‘dat gaat die nooit lukken’ maar uiteindelijk staat de auto dan toch perfect geparkeerd!
Wel, daar kan ik echt met volle bewondering naar kijken. Alsof voor mijn ogen een nieuw wereldwonder plaatsvindt!
Want wat ik nooit helemaal onder de knie heb gekregen, is achteruit parkeren.
Ik maak mezelf voortdurend wijs dat mijn RA daar de reden van is.
Schouders die niet meer zo soepel zijn, een nek die niet goed meewerkt.
Maar om eerlijk te zijn, ik weet wel beter. Achteruit parkeren is niet aan mij besteed.
Om dit zo veel mogelijk te omzeilen, heb ik een simpele oplossing gevonden.
Ik zoek naar parkeerplaatsen, waarbij ik niet achteruit hoef te rijden.
Soms neemt dat wel vijf à tien minuten in beslag. Moet ik met zware zakken vol boodschappen sleuren, omdat mijn plaatsje wat verder weg ligt.
Maar dat heb ik er allemaal voor over en tot hier toe is me dat al aardig gelukt.
Tot op die dag dat ik met mijn man, die door een pijnlijke knie zelf niet kon rijden, boodschappen ging doen en ik er niet meer onderuit kon.
Vijf keer reed ik de parking rond op zoek naar dat ideale, dichtbije plaatsje.
Mijn moed zonk in mijn schoenen en ik begon het lichtjes warm te krijgen.
Nergens iets bruikbaars te bespeuren.
Alleen dat petieterig plaatsje tussen een grote terreinwagen en een bestelbusje.
Wie niet waagt niet wint, zeker? Manlief zou wel instructies geven.
Ik wilde vooral mezelf bewijzen dat ik het wel kon.
Na ruim vijf minuten voor- en achteruit manoeuvreren, was ik eindelijk tevreden.
‘Sta ik dicht genoeg bij de stoep?’ vroeg ik zwetend en rood opgelopen aan mijn man.
‘Wel,‘ antwoordde hij geduldig ‘het is in ieder geval binnen loopafstand!’
Ja, een succes is het niet geworden.
Het heeft mij er wel toe aangezet om het regelmatig eens te proberen...
Tot misschien ooit iemand ook eens vol bewondering naar mijn parkeerkunsten staat te kijken...!
 |
 |
 |
 |
 |
