Getuigenis Bjorn
Ik ben Björn, 41 jaar en ik heb reumatoïde artritis van in mijn kinderjaren.
In het begin had ik veel last van mijn enkels. Ik sloeg ze dikwijls om en het duurde altijd lang voor die terug genezen waren. A.h.v. foto's, scans en bloedonderzoek kwam de huisdokter tot de conclusie dat ik kinderreuma had. Hij verwees mij door naar een reumatoloog in Genk. Na mij onderzocht te hebben, zei deze specialist dat ik moest rusten. Voor een kind van 9 à 10 jaar dat graag samen met zijn broer en buurjongens in het bos hutten ging bouwen, was dat niet makkelijk.
Door te rusten werd ik echter niet beter; het werd alleen maar erger. De reumatoloog verwees mij daarom door naar Gasthuisberg te Leuven. In Gasthuisberg werd na de nodige onderzoeken bevestigd dat ik kinderreuma had. Ze besloten om mij een week op te nemen voor verder onderzoek.
Omdat destijds de reumatoloog in Genk mij had aangeraden om te rusten, bleef ik in Gasthuisberg braaf op mijn bed liggen. Toen de prof van Leuven op mijn kamer kwam, zei hij echter dat ik moest bewegen, want rust roest. Ik ben dan maar beginnen met wandelen. De pijn was ondertussen zo erg dat wandelen nog maar heel moeizaam ging.
Na een tijdje kreeg ik pijn aan mijn rechterheup. Wandelen ging nu helemaal niet meer. Ik kwam in een rolstoel terecht. Ik was toen 11 jaar. Twee jaar later kon ik zelfs niet meer staan. Foto’s toonde aan dat mijn heup uit de kom was. Een operatie moest soelaas brengen. Om bekkenscheefstand te voorkomen, heb ik 8 weken met beide benen in tractie gelegen met aan mijn rechterbeen 7 kg gewicht en aan mijn linkerbeen 6 kg gewicht. Alles samen heb ik ongeveer 5 jaar in een rolstoel gezeten. Ik moest opnieuw leren lopen, eerst met een looprek, dan met 2 krukken, daarna met 1 kruk en uiteindelijk zonder krukken.
De vreugde van mijn herwonnen bewegingsmogelijkheden heeft echter maar een paar jaar geduurd. Ik begon pijn te krijgen aan mijn linkerheup. Weer een afspraak gemaakt met een heupspecialist in Pellenberg, foto’s genomen,.... Nu bleek dat ik geen kraakbeen meer had tussen mijn heupgewricht. De pijn die ik voelde, was het gevolg van het schuren van bot op bot. Er zat niets anders op dan een heupprothese te laten plaatsen. De rechterheup was er echter even slecht aan toe. Beide protheses na mekaar plaatsen, was onmogelijk omdat, door de medicatie die ik nam, mijn bloed te dun was.
Eerst werd mijn linkerheup geopereerd en een half jaar later mijn rechterheup. Beide keren moest ik opnieuw leren lopen met 2 krukken, 1 kruk en zonder kruk. Daarna ging het een paar jaren goed.
Op mijn 20ste leerde ik mijn vrouwke kennen. We waren nog maar een paar jaar samen toen ik last kreeg van mijn linkerschouder. Ik maakte een afspraak bij een schouderspecialist. Foto’s en scans wezen uit dat ook in mijn schouder het kraakbeen weg was. Er zat niks anders op dan een schouderprothese te laten plaatsen. Deze operatie was een succes. Ik kon zelfs meer dan ervoor. Een jaar of tien bleef ik stabiel.
Toen begon ik te sukkelen met mijn linkerenkel.Via de reumatoloog maakte ik een afspraak bij een enkelspecialist. Er werd gedacht aan een enkelprothese of aan een arthrodese, afhankelijk van de bewegingsruimte in het gewricht. Bij voldoende bewegingsruimte zou het een prothese worden, zo niet zou het een arthrodese worden en dat betekende dat ze mijn enkel zouden vast zetten. Omdat foto’s aantoonde dat ik nog wel voldoende bewegingsruimte in het gewricht had, werd er geopteerd voor een prothese. Na deze operatie mocht ik twaalf weken niet steunen op die voet. Mijn enkel lag in het gips tot onder de knie. Dit betekende dat ik weer een tijdje aan een rolstoel gekluisterd zat. Na die twaalf weken moest ik een weekje terug naar Pellenberg om te revalideren.
Een paar maanden later kreeg ik last van mijn rechterenkel, dus opnieuw naar de enkelspecialist, weer foto’s gemaakt,... Toen kwam het verdict echter dat ik daar een arthrodese moest krijgen omdat er totaal geen beweging meer mogelijk was in het gewricht. Weer een operatie en twaalf weken in het gips en in de rolstoel. Revalideren hoefde niet want er zat toch geen beweging meer in.
Dankzij de hulp van mijn kinesisten leerde ik na alle operaties terug lopen. Zij stonden altijd voor mij klaar. Het was hard werken en ik moest veel geduld hebben maar het heeft geloond.
Vanaf toen tot op heden ben ik redelijk stabiel.
Actief en positief in het leven staan, blijft voor mij belangrijk.
