Een façade voor mezelf

Een nieuw lid, omdat het niet langer alleen gaat...

Beste,

Ik heb zojuist het lidmaatschapformulier ingevuld en de bijdrage gestort.

Ik ben een 43 jarige vrouw en sinds zes jaar RA-patiënte.

Ik heb lang gedacht dat ik het wel allemaal alleen aankon.
Ik werk als verpleegkundige op een inwendige afdeling, ik ken de kanalen om informatie te vinden.
Theoretisch gezien heb ik wel de nodige kennis om zorg te dragen voor mezelf.

En toch merk ik dat ik op de muren loop, muren die ik voornamelijk zelf creëer.
Ik probeer te doen alsof ik alles nog kan, kan deelnemen aan wat ik wil, de jobtime doen die ik nog doe. Terwijl dat eigenlijk niet meer allemaal zo goed lukt. Daardoor raak ik gefrustreerd, wat ik soms wel durf af te reageren op mijn arts tot mijn grote spijt en schaamte.
Zoals ik het verwoord zag in jullie brochure: 'sommige mensen zijn geneigd tot pieken, gaan zich uitputten tot ze niet meer kunnen'.

Hier zag ik letterlijk verwoord, hoe ik de voorbije zes jaar heb geleefd.
Ik ben de laatste tijd regelmatig op muren gebotst, had voor mezelf een façade gecreëerd die ik met moeite nog kan volhouden.
Dus hoog tijd om het anders te doen, dacht ik zo.

Vandaar dat ik voor mezelf eindelijk wil erkennen dat ik patiënte ben, dat het chronisch is, dat ik ermee moet rekening houden. En dat het effectief mijn leven beïnvloedt. Dat de RA niet mijn leven moet domineren, Godzijdank is er de huidige medicatie, maar dat ik wel een gezondere manier moet vinden om er mee om te gaan.

Vandaar dus mijn lidmaatschap, mijn aanwezigheid op verschillende informatieavonden.

12 oktober 2018