Beste mensen,
Mijn verhaal begint op 02/04/2008. Ik ben een vrouw van 48 jaar, in de fleur van mijn leven, zegt men toch.
Ik voelde me jong, maar nu niet meer.
Ik ging dagelijks wandelen met mijn hond 'Jerome' een stevige boxer (enige ontspanning en een stukje sport). Op die bewuste dag sta ik te wachten in een hondenparkje en hoor geritsel in de struiken, een zwarte kat staat recht naar ons te kijken. Ik neem Jerome onmiddellijk vast (met mijn linkerhand) bij zijn halsband en doe zijn riem aan met mijn rechterhand. Op het ogenblik dat ik met mijn linkerhand zijn halsband loslaat schoot hij in één ruk naar die zwarte kat. Ik strompelde en struikelde recht naar beneden tussen de struiken. Met de linkerzij van mijn gelaat viel ik met een smak op de grond (mijn bril viel wat verder in de struiken). Met mijn linkerpols kon ik me nog wat afweren (mijn uurwerk zat vol aarde). Mijn rechterpols en -schouder hing nog vast aan de riem. Ik stel me gehavend met veel moeite recht, Jerome van geen kwaad bewust trok nog steeds om die kat te pakken. Die dag kon ik er nog mee lachen, een zwarte kat, raar dat dit niet op 1 april was.
De dag nadien voelde ik me wat stijfjes, meer niet. 'k Heb nog genoten van een grote wandeling op het strand met mijn dochter en toekomstige schoonzoon.
De vakantie was voorbij, dus ik weer aan de slag op maandag 06/04. Elke dag van die week werd ik wat stijver, bij zoverre dat ik niet meer normaal kon lopen door de pijn in mijn heupen. Parkeren was ook al een probleem, want ik kon mijn nek niet meer bewegen. Schouders, hals en polsen deden ook pijn waardoor ik niet meer kon slapen.
Op maandag 13/04 ga ik vermoeid van de slechte nachtrust werken, maar het lukt me niet goed. Dus vraag ik om 's middags naar huis te mogen gaan zodat ik naar een dokter kan gaan. Dinsdag kom ik terecht bij dokter D'Hooghe in het St. Jan te Brugge.
Moeilijk lopen, veel stijfheid in de hals, röntgenfoto's van polsen, schouders en heupen, kiné (osteopaat), een cortisone spuitje en wat ontstekingsremmers verder, werd die week een rotweek. Thuisblijven en rusten, ik zag me al in een rolstoel zitten. De traantjes bleven niet uit. Wat moet ik op mijn werk zeggen?
Na 3 dagen verdween de pijn toch. 2e week cortisone spuitje, gaan werken, alles ok. Wist dan nog altijd niet wat ik had. De osteopaat zei me dat het een whiplash was. De dokter reageerde daar met een grijnsje op. Waarom willen ze je niet zeggen wat de oorzaak is van je pijn? 3e week cortisone spuitje en gaan werken (afspraak 14 dagen later). Ik voelde me tijdens de eerste dagen veel beter maar als de eerste 7 dagen voorbij waren kwamen de pijnen terug.
Na 10 dagen kon ik weer niet meer normaal lopen van de pijn en alle andere lichaamsdelen deden opnieuw pijn. 'k Heb het weekend van Pinksteren trachten vol te houden met het idee dat het wel zal verdwijnen. Maar neen hoor het werd altijd maar erger bij zoverre ik op dinsdag 13/05 naar de spoedopname ging voor een onderzoek (mijn afspraak was verlegd omdat enkele sportdokters naar een begrafenis moesten van die verongelukte Brugse voetballer). Na uren wachten (zitten deed ook al pijn) werd ik onderzocht bij doktersassistent Dr. Wattein. Ik viel bewusteloos van de pijn en werd opgenomen in de kliniek. Na bloedonderzoeken, echografieën, röntgen, bezoekje van de psych en 4 dagen later was de voorlopige diagnose PMR Fibromyalgie (spierreuma). Dagelijks cortisone nemen en nog enkele onderzoeken: botscan, röntgen van de onderrug, naar psych en reumaspecialist Dr Peene. Resultaat: dagelijks cortisone 15 mg innemen.
Ik voelde me beter, dus bel ik naar dr. Peene om te vragen of ik die cortisone mag verminderen, ja hoor om de 2 dagen een pilletje nemen. Dit doe ik ook, resultaat de eerste dag zonder pilletje was een dag vol miserie. Heb sindsdien altijd pijn, dus mag ik dit vergeten om die pilletjes te laten vallen.
Ik neem nu dagelijks cortisone 10 mg en sta 's morgens op met spanningspijn in het hoofd en stijfheid over het ganse lichaam. Deze pijnen verdwijnen in de loop van de late namiddag; naar de avond toe voel ik me beter. Ik ben elke morgen vroeg wakker (5uur mijn bioritme ligt in de knoop). Ik sta op, dan kan ik veel administratief werk doen ondanks de pijnen als ik lang zit (ochtendstond is goud in de mond). Ik sta in het secundair onderwijs en voel me door die pijnen soms energieloos. Een massa energie heb ik nochtans nodig om de jeugd van tegenwoordig aan te kunnen. Hoe moet dit verder? Nu moet ik vanaf vandaag 26/06 om de 2 dagen mijn pilletje nemen zodat dr. Peene opnieuw mijn bloed kan controleren. Cortisone verdoezelt alles dus ook infecties in het bloed. Mijn botscan zou ook nutteloos geweest zijn omdat ik de ganse maand april met cortisone spuitjes behandeld was.
Sinds die val met de hond durf ik ook niet meer met mijn Jerome gaan wandelen want ik heb de kracht niet meer om hem te houden (polsen en armen zijn krachtloos). 'k Heb zelfs problemen om een deurklink naar beneden te drukken.
Mag ik nog wandelen? Kan ik nog werken? Moet ik de pijn blijven verdragen? 'k Voel me 's morgens soms zo leeg als een waterput zonder bodem. Hoe moet ik verder? Werken, rusten, werken, slapen, werken, rusten, werken, slapen,… Dit is geen leven hé? Nu aan 48 jaar mijn leven op deze wijze verder te moeten gaan zie ik niet zitten. 'k Wil toch nog een beetje kunnen genieten van de mooie dingen des levens. Wie niet?
Ik zou graag contact hebben met een praatgroep of vereniging van reumapatiënten.
Vriendelijke groetjes
Linda, 26 juni 2008
